معرفی مجموعه سمینارهای آشنایی با نوآوری‌های استیون کوپر
دکتر فروغ ادریسی. طراح و مدرس دوره
استیون کوپر در مقاله‌ی بازی کردن در تاریکی: استفاده از اُبژه و استفاده از سوژه به این موضوعات می‌پردازد: بازی، نمادسازی، غیاب، انتقال و انتقال متقابل، استعاره، به‌عمل درآوردن، استفاده از اُبژه، تناقض، فانتزی ناآگاه و ترجمه. او در مقدمه‌ی مقاله بیان می‌کند که در بستر حس غیاب، فقدان و ظرفیت‌های آسیب‌دیده‌ی بیمار برای نمادسازی، بازی می‌تواند لینک یا پیوندی میان تجربه‌ی نمادین‌نشده و ظرفیت‌های بیشتر برای بازنمایی به شمار آید.
وی مفهوم بازی وینیکات را یکی از شیوه‌هایی می‌داند که روانکاوان می‌توانند از طریق آن تجربه‌ی ناخودآگاه و بازنمایی‌نشده‌ی بیمار را ترجمه کنند. برای بسیاری از بیمارانی که فقدان را تجربه کرده‌اند، روانکاو و فضای کار روانکاوانه، در معرض تلاش‌های ناخودآگاه بیمار برای نابود کردن و انکار معنا و ارتباط قرار می‌گیرند. با توجه به اینکه روانکاو به‌مثابه‌ی اُبژه‌ای برای نابود شدن و جان سالم به در بردن «استفاده می‌شود»، روانکاو باید به یک سوژه در ذهن بیمار و در ذهن خود به عنوان روانکاو در حیطه‌ی میان‌سوژگانی تبدیل شود. کار روانکاو بر روی مقاومت خود، برای تبدیل شدن به یک سوژه‌ی در حال تغییر و یک ابژه‌ی در دسترس برای بازی در فرایند روانکاوی، حیاتی است.
او در این مقاله بر این پرسش مهم تمرکز می‌کند که چگونه بیماری که ظرفیت محدود و رشدنیافته‌ای برای نمادسازی و استعاره دارد با روانکاو در ارتباط قرار می‌گیرد و در بستر کار روانکاوانه از روانکاو چه استفاده‌ای می‌کند در حالی که تجربه‌ی او از درمانگر غیاب و فقدان است؟
در ادامه عنوان می‌کند؛
درمانگر چگونه در بستر غیاب می‌تواند به بازی فکر کند؟ چگونه درمانگر می‌تواند تجربه‌ی احشایی‌ای که در جلسه‌ی روانکاوی دارد را برای بیمار ترجمه و رمزگشایی کند، در حالیکه درک بیمار از درمانگر این است که در حال صحبت کردن به زبانی بیگانه است؟
و چگونه روانکاو از تکرار و سکون جان سالم به در ببرد تا به یک فرد زنده و قابل استفاده برای بیمار خود تبدیل شود؟
کوپر در مقاله‌ی بعدی با عنوان نظریه‌‌ی فضای کار روانکاوانه: دگرگونی تجربه‌ی غیربازنمایی‌شده و بازی بر نقش کلیدی فضای کار روانکاوانه و کارکرد آن تأکید می‌کند. او بر این باور است که فضای کار روانکاوانه به‌مثابه‌ی یک کارکرد کمکی برای ظرفیت‌های روانکاو عمل می‌کند، که شامل دربرگیرندگی (Containment)، تفسیر، مشارکت در بازی و نظارت بر فضای فضای روانکاوانه است.
این فضا، گذار از تجربه‌ی بازنمایی‌نشده به تجربه‌ی بازنمایی‌شده را در خود جای می‌دهد. فضای روانکاوانه مکانی است برای عبور پویا بین مولفه‌های حیاتی و تعاملی دربرگیرندگی و تفسیر تجربه‌ی ناآگاه و آگاه بیمار. مولفه های مربوط به فرایند و غیرفرایندِ فضای روانکاوانه همواره با یکدیگر در تعامل هستند، چراکه فانتزی‌های درونیِ ابژه‌ها از فضای روانکاوانه، همواره در کنار مولفه های ساختاریِ ثابتِ فضای روانکاوانه قرار می‌گیرند. او در این دو مقاله تلاش می‌کند رابطه‌ی بازی با درک تجربه‌ی بازنمایی‌نشده را بیشتر شرح و بسط دهد.
او در هر دو مقاله تلاش می کند با استفاده از دو مفهوم بازی کردن و فضای کار روانکاوانه در بستر کار با بیمارانی که محدودیت‌های در نمادسازی و درک استعاره دارند به این پرسش‌ها پاسخ دهد و درک عمیقتری برای کار با این بیماران فراهم آورد.
زمان سمینارها
سمینار اول: ۱۱ بهمن ۱۴۰۳
سمینار دوم: ۱۸ بهمن ۱۴۰۳
سمینار سوم: ۲۵ بهمن ۱۴۰۳
سمینار چهارم: ۲ اسفند ۱۴۰۳
این مجموعه طی چهار سمینار پنجشنبه‌ها ساعت ۱۲:۳۰ تا ۱۳:۴۵ با هدایت دکتر فروغ ادریسی برگزار می‌شود.
هزینه‌ی شرکت در این دوره‌ی چهار جلسه‌ای یک‌میلیون تومان در نظر گرفته شده.
دیدگاهتان را بنویسید